Dziecko, u którego zdiagnozowana została podreaktywność w czuciu głębokim, domagać się może większej ilości bodźców, aby móc „poczuć” swoje ciało.
W jego funkcjonowaniu będą widoczne trudności w świadomości swojego ciała, oraz jego poszczególnych części. Może zatem poruszać się niezgrabnie, w motoryce małej mieć trudności. Często może nie spostrzegać, że od pewnego czasu utrzymuje tą samą pozycje, ponieważ drętwienie kończyn nie będzie przez niego zauważalne. Wyraźnie nie będzie mu przeszkadzało bierne poruszanie jego ciałem.
Podczas problemów z ubieraniem się, nie będzie mu przeszkadzało, gdy będą go wyręczać rodzice w tej czynności.
Podczas zabawy z zamkniętymi oczami, dziecko nie będzie wiedziało, w jakiej pozycji się znajduje, nie będzie prawidłowo rozróżniało orientacji w przestrzeni. Podczas siedzenia obok innych, będzie się na nich opierało, ponieważ nie będzie czuło, że kogoś dotyka. Brak mu zwrotnej informacji, pochodzącej z części ciała, wracającej z powrotem do mózgu, co warunkuje prawidłowe i płynne poruszanie się. Oczy stają się ich ruchem. Dlatego, każdą czynność,musi kontrolować wzrok. Po aktywnościach angażujących czucie głębokie, dziecko lepiej skupia uwagę, mniej się rozprasza, ponieważ jego OUN jest „nakarmiony” i może się ono skupić na pracach statycznych, a nie dostarczaniu sobie dawki czucia głębokiego.
Prawa autorskie zastrzeżone :)